प्रिय,
लेखन हे श्वासाइतकं सहज असण्यापासून ते लेखन ही एक गरजेची पण न लाभणारी गोष्ट होण्याएवढे दिवस संपले. तळ्यात कोणीतरी दगड टाकला, तरच त्यात तरंग उठतात. तळं स्वत:हून वलयं उमटवत नाही. तसं झालंय अलीकडे. प्रतिक्रियात्मक, कोणाला तरी उद्देशून असं लिहिणं झालं तर होतं. पण स्वत: स्वत:पाशी व्यक्त होणं आता आठवणीत उरलंय.
सूर थोडा उदास वाटत आहे खरा. पण वैफल्याचा नक्कीच नाहीये. तळहातावर घेऊन बघितलं तर आयुष्य आठही अंगांनी अगदी सुबक, रेखीव दिसतंय. पण गाभ्यातली चिमूटभर जागा रिकामीच का वाटते मग? आणि त्या चिमूटभर जागेची जाणीव अशी अचानक सरसरून झाली, की मग मला न विचारता, माझी पर्वा न करता त्या चिमटीत अख्खं आयुष्य कसं भिरकावलं जातं?
कसं काय, हे विचारल्यावर, अगदी मस्त हे (खरं खरं) उत्तर येतं. पण ते तसं मस्त वाटणं राहत का नाही मनभर? याचं उत्तर शोधताना सगळं आयुष्य कानाकोपऱ्यातून चाचपून पाहत असते. अलीकडे असं चाचपून बघताना एका परीघाची जाणीव व्हायला लागली आहे. असा परीघ ज्यात सगळं आयुष्य सामावलंय, हाताभराच्या लांबीवर. कोणत्या दिशेला हात लांबवला की कशाचा स्पर्श होणार याचं उत्तर दर वेळी तेच येणार - अगदी अचूक. इकडे अंगण, तिकडे माजघर, या बाजूला कोठी, त्या तिथं तुळस. आणि इकडे आड, तिकडे विहीर. रहाट, गाडगं, सूपं, रोवळ्या, चूल, वैल, शेण, गोठा. मूल, बाळ. आला गेला. आता भरीस प्रोजेक्ट्स, डेड लाईन्स, सबमिशन्स, रिपोर्ट्स, क्वेरीज. या सगळ्यातलं काहीच 'त्या' चिमूटभर जागेपर्यंत पोचत नाही. मग ती रिकामीच. किंबहुना त्या जागेत नक्की आहे तरी काय, याचा शोध सुरूच.
ही कोवळीकही कधी कधी उसनी वाटावी, इतकी त्या ठिकाणी मी हरवून जाते.
दगड फोडून आतला जीव बाहेर काढण्याची किमया समर्थांनी केली. यंत्रवत सराईत जगताना मनाच्या होणाऱ्या दगडाला कोणता मोक्ष? परिघाच्या बाहेरच्या जगाची ओढ वाटत असूनही त्याबाहेर निघण्यासाठी लागणाऱ्या धाडसाचं रोप कसं रुजवायचं?
-आणि 'हे असले प्रश्न आपल्यालाच का पडतात' याचं उत्तर काय?
.
.
.
एवढ्या महिन्यांनी आणि त्यात हे असलं काहीतरी लिहिल्याबद्दल सॉरीही. आणि थोडसं का होईना लिहितं केलंस त्याबद्दल सॉरीपेक्षा भलं मोठं थँक्यूही.
लेखन हे श्वासाइतकं सहज असण्यापासून ते लेखन ही एक गरजेची पण न लाभणारी गोष्ट होण्याएवढे दिवस संपले. तळ्यात कोणीतरी दगड टाकला, तरच त्यात तरंग उठतात. तळं स्वत:हून वलयं उमटवत नाही. तसं झालंय अलीकडे. प्रतिक्रियात्मक, कोणाला तरी उद्देशून असं लिहिणं झालं तर होतं. पण स्वत: स्वत:पाशी व्यक्त होणं आता आठवणीत उरलंय.
सूर थोडा उदास वाटत आहे खरा. पण वैफल्याचा नक्कीच नाहीये. तळहातावर घेऊन बघितलं तर आयुष्य आठही अंगांनी अगदी सुबक, रेखीव दिसतंय. पण गाभ्यातली चिमूटभर जागा रिकामीच का वाटते मग? आणि त्या चिमूटभर जागेची जाणीव अशी अचानक सरसरून झाली, की मग मला न विचारता, माझी पर्वा न करता त्या चिमटीत अख्खं आयुष्य कसं भिरकावलं जातं?
कसं काय, हे विचारल्यावर, अगदी मस्त हे (खरं खरं) उत्तर येतं. पण ते तसं मस्त वाटणं राहत का नाही मनभर? याचं उत्तर शोधताना सगळं आयुष्य कानाकोपऱ्यातून चाचपून पाहत असते. अलीकडे असं चाचपून बघताना एका परीघाची जाणीव व्हायला लागली आहे. असा परीघ ज्यात सगळं आयुष्य सामावलंय, हाताभराच्या लांबीवर. कोणत्या दिशेला हात लांबवला की कशाचा स्पर्श होणार याचं उत्तर दर वेळी तेच येणार - अगदी अचूक. इकडे अंगण, तिकडे माजघर, या बाजूला कोठी, त्या तिथं तुळस. आणि इकडे आड, तिकडे विहीर. रहाट, गाडगं, सूपं, रोवळ्या, चूल, वैल, शेण, गोठा. मूल, बाळ. आला गेला. आता भरीस प्रोजेक्ट्स, डेड लाईन्स, सबमिशन्स, रिपोर्ट्स, क्वेरीज. या सगळ्यातलं काहीच 'त्या' चिमूटभर जागेपर्यंत पोचत नाही. मग ती रिकामीच. किंबहुना त्या जागेत नक्की आहे तरी काय, याचा शोध सुरूच.
ही कोवळीकही कधी कधी उसनी वाटावी, इतकी त्या ठिकाणी मी हरवून जाते.
दगड फोडून आतला जीव बाहेर काढण्याची किमया समर्थांनी केली. यंत्रवत सराईत जगताना मनाच्या होणाऱ्या दगडाला कोणता मोक्ष? परिघाच्या बाहेरच्या जगाची ओढ वाटत असूनही त्याबाहेर निघण्यासाठी लागणाऱ्या धाडसाचं रोप कसं रुजवायचं?
-आणि 'हे असले प्रश्न आपल्यालाच का पडतात' याचं उत्तर काय?
.
.
.
एवढ्या महिन्यांनी आणि त्यात हे असलं काहीतरी लिहिल्याबद्दल सॉरीही. आणि थोडसं का होईना लिहितं केलंस त्याबद्दल सॉरीपेक्षा भलं मोठं थँक्यूही.
