नसलेल्या बाईचं असणं

आटपाटनगरात नसते एक बाई.
तिला नसतं तिचं नाव.
तिचं नसतं एक घर.
तिचं नसतं एक कुटुंब.
नसतो तिचा एक नवरा.
तिची मुलं तर नसतातच तिची.
नसतात तिची भांडीकुंडी. कपडेलत्ते. फर्निचर वगैरेही.

तिचा नसतो तिचा वेळ.
तिचा दिवस.
तिचे श्रम तिचे नसतात.
इतकंच कशाला.. तिची विश्रांतीही तिची नसते.

तिचं शरीर. तिचं मन.
तिची ओळख. तिचं जगणं.
अहेवपणी नाहीच आलं तर म्हणे मरणही..
...नसतं काहीसुद्धा तिचं.



पण नाही म्हणायला तिचा असतो एक गाव.
नदीकाठी असतं एक... अगदी ऎसपैस चिमुकलं घर!

तिथे असतो तिचा एक मोकळा स्वच्छ श्वास.
असतात सुंदर संध्याकाळी तिच्या.
आणि पहाटेची निवांत वेळ? तीही असतेच.
एखादा झोका.. फुलांनी ओसंडणार्या फांदीला झुलणारा.
असतं एखादं चंदेरी पाखरू.. तिच्या खांद्यावर बसून मोकळे सूर लावणारं.

मुख्य म्हणजे असतं तिचं हसू.


तिच्या नसलेल्यातून या असलेल्यात पोचायची वाट?
ती मात्र नसते.

की असते खरं तर...?



(- ही वाट शोधायसाठी धडपडत असलेल्या एका मैत्रिणीला सस्नेह.)

दिवस जन्मताना

दिवस जन्माला येतो खरंतर तिन्हीसांजेलाच.
तेव्हा मुठीत कोणाचं बोट नसलं की कावराबावरा होतो दिवस.
रात्र होत जाते तसतसा वयात येतो दिवस.
मोठा तरीही अल्लड, भिरभिरत्या स्वप्नांचा... grown up little one!

पहाट येते ती धाकट तरुण मनाची.
एव्हाना गाठीशी असतात स्वप्नांच्या रंगीत काचा.
गंधवती फुलं काही मुठीत.
धुक्यातून नादावत राहिलेले सूर..


आणि
पुढ्यात असतो भलामोठ्ठा दिवस. पोक्त पिकल्या केसांचा.

उगवल्यावर दिवसाचं दिवसपण सरतंच खरंतर.
आणि पुन्हा जन्म घेतं तिन्हीसांज होताना.